Het eeuwig moment van Proust


Voor immer werd mij deze heuvel lief
En deze hooge heg, die overal
Den verren einder aan mijn blik ontzegt.
Doch goed is droomen hier, dan gaat verbeelding
Die grens voorbij naar ruimten mateloos,
Naar stilten, die de mens niet kent, en rust
Oneindig groot; en vrij blijft daar het hart
Van elke vrees. En als ik dan den wind
Zoo dicht nabij hoor ruischen in het loof
Verbind ik gindsche grondelooze stilte
Met dit geluid, en denk aan de eeuwigheid
En aan de doode tijden en het uur
Van 't levend heden met zijn vlucht'ge stem.
Zoo zinkt mijn mijmering weg in diepe wat'ren
En zoet is mij de schipbreuk in die zee.


"L'Infinito"- G. Leopardi (vertaling H.W.J.M.Keuls)
(< Ongewenste zeereis- Maarten'tHart)