Wat nu te zeggen van 't grimmige geweten,
Dat spookbeeld op mijn pad?
( Chamberlaine's Pharronida.)


Laat ik mezelf, voor het ogenblik, William Wilson noemen.
De schone bladzij die nu voor mij ligt hoeft niet met mijn echte benaming te worden bezoedeld.
(...)
Al wilde ik het, ik zou hier en nu geen gestalte kunnen geven aan een verhaal van mijn latere jaren vol onuitsprekelijke ellende en onvergeeflijke misdaad. Die periode - die latere jaren - werden gekenmerkt door een plotselinge verergering van verdorvenheid, waarvan ik mij nu heb voorgenomen alleen de oorsprong aan te wijzen. De mensen worden meestal langzamerhand gemeen. Maar bij mij viel alle deugd in een oogwenk als een mantel af.
(...)

< William Wilson - 30 beroemde verhalen - Edgar Allan Poe.

(...)Er zijn weinig mensen, zelfs onder de meest bezadigde denkers, die niet van schrik nu en dan vaag maar toch met huivering werden aangegrepen door een half geloof in het bovennatuurlijke, door toevalligheden van een zo wonderbaarlijk karakter dat het intellect ze niet als loutere toevalligheden heeft kunnen opvatten. Zulke gevoelens - want het halve geloof waarover ik spreek heeft nooit de volledige kracht van een gedachte – zulke gevoelens kan men zelden onderdrukken tenzij door te verwijzen naar de leer van het toeval of, zoals de technische term luidt, de waarschijnlijkheidsrekening. Nu is die rekenwijze in wezen zuiver wiskundig; en zo zien we de afwijking dat de strengste exactheid in de wetenschap wordt toegepast op de schim en de spiritualiteit van het meest omvatbare in de speculatieve wijsbegeerte. (...)

< Het mysterie van Marie Roget – 30 beroemde verhalen-Edgar Allan Poe.