Lex barbarorum

https://youtu.be/HUngLgGRJpo

ik heb mij langzaam recht overeind gezet.

ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven: ik erken maar één wet: léven.

(< Lex Barbarorum/ Uit: H. Marsman, Verzamelde gedichten. Atheneum–Polak & Van Gennep, Amsterdam 2008, p. 69.)

Tu t'éloignes toujours et toujours dans le soir vers où la nuit se hâte effaçant les statues.





Pablo Neruda

Uit het perenblog :

hoe Etienne me deed denken aan de man die ballen in tomatensaus uit een pot waardevoller vond dan stoverij uit een pot

Gisteren was ik in het ziekenhuis en Etienne lag naast me. In het begin bewoog hij, maar na enkele minuten al hield hij daar mee op. Etienne leek wel dood. Tot hij begon te snurken. Toen leek hij levend. Tot ik merkte dat het gesnurk niet uit Etienne, maar uit zijn volumetrische pomp kwam. Toen leek hij doder dan ooit. Na drie uur schuifelde hij naar het toilet om daar met de deur open omstandig zijn gevoeg te doen.

Een verpleegster vertelde me nadien dat ze ooit lessen chemie kreeg van een dwerg. Alle leerlingen hadden schrik van hem en hij gooide met zijn bordenwisser.

http://perenblog.blogspot.com/

Met beide handen hield ik de ijzeren brugleuning omklemd. De vijver lag toegevroren; geen vloeibaar iets viel er in de verte of dichtbij te bespeuren. Levende wezens werd ik nergens gewaar.
Het haar begint te vergrijzen aan mijn slapen.

< Oefentocht in het luchtledige/winter te Antwerpen- Maurice Gilliams.

Met niets meer bij me dan het te vlug geleefde
nog in de flarden van haar vertrek gekleed
loop ik het land op om naar de lucht te kijken
en hoe mijn liefde allengs in niets meer leek
op die voor haar.





< Spinroc & andere verzen -Chris Van Geel.

Het eeuwig moment van Proust


Voor immer werd mij deze heuvel lief
En deze hooge heg, die overal
Den verren einder aan mijn blik ontzegt.
Doch goed is droomen hier, dan gaat verbeelding
Die grens voorbij naar ruimten mateloos,
Naar stilten, die de mens niet kent, en rust
Oneindig groot; en vrij blijft daar het hart
Van elke vrees. En als ik dan den wind
Zoo dicht nabij hoor ruischen in het loof
Verbind ik gindsche grondelooze stilte
Met dit geluid, en denk aan de eeuwigheid
En aan de doode tijden en het uur
Van 't levend heden met zijn vlucht'ge stem.
Zoo zinkt mijn mijmering weg in diepe wat'ren
En zoet is mij de schipbreuk in die zee.


"L'Infinito"- G. Leopardi (vertaling H.W.J.M.Keuls)
(< Ongewenste zeereis- Maarten'tHart)

Wacht, zei mijn gids.

Schlafe, mein Liebster, en ik dacht er niet meer aan dat ik onderweg was naar de plaats van een ramp, die waarschijnlijk aan een mens het leven had gekost. De nacht werd mild; in alle richtingen kon men aan de werkelijkheid van deze of gene verdrukking ontvluchten; als in een droomstaat kon men, zonder aan de gevolgen te denken, de hardheid en de dwingelandij van de waarschijnlijkheid vergeten.

(< Oefentocht in het luchtledige/winter te Antwerpen - M.Gilliams)